The Intercon Rooster
Advertisement
  • ទំព័រដើម
  • ព័ត៌មានជាតិ
    • ជីវិត និងសង្គម
    • សេដ្ឋកិច្ច
    • ទេសចរណ៍
    • កសិកម្ម
    • សិល្បៈ
  • ព័ត៌មានអន្តរជាតិ
  • ព្រឹត្តិការណ៍ប្រចាំថ្ងៃ
    • MJQE
    • Aii
    • AIS
    • សប្បុរសធម៌
  • ទស្សនៈអាជីវកម្ម
  • អប់រំ
    • យុវវ័យ-ការសិក្សា
    • អាហារូបករណ៍
    • បច្ចេកវិទ្យា
    • ទស្សនៈបុគ្គលល្បី
  • សុខភាព
  • កម្សាន្ត
    • កំណាព្យ
    • រឿងខ្លី
    • វប្បធម៌-អារ្យធម៌
    • កីឡា
  • លិខិត​អ្នក​អាន
  • ប្រវត្តិសាស្រ្ត
No Result
View All Result
  • ទំព័រដើម
  • ព័ត៌មានជាតិ
    • ជីវិត និងសង្គម
    • សេដ្ឋកិច្ច
    • ទេសចរណ៍
    • កសិកម្ម
    • សិល្បៈ
  • ព័ត៌មានអន្តរជាតិ
  • ព្រឹត្តិការណ៍ប្រចាំថ្ងៃ
    • MJQE
    • Aii
    • AIS
    • សប្បុរសធម៌
  • ទស្សនៈអាជីវកម្ម
  • អប់រំ
    • យុវវ័យ-ការសិក្សា
    • អាហារូបករណ៍
    • បច្ចេកវិទ្យា
    • ទស្សនៈបុគ្គលល្បី
  • សុខភាព
  • កម្សាន្ត
    • កំណាព្យ
    • រឿងខ្លី
    • វប្បធម៌-អារ្យធម៌
    • កីឡា
  • លិខិត​អ្នក​អាន
  • ប្រវត្តិសាស្រ្ត
No Result
View All Result
The Intercon Rooster
No Result
View All Result

ឧកញ៉ា​ គួ​ច​ ​ម៉េង​លី​ ​អត់​ចេះ​ខ្មែរ​ ​តែ​និពន្ធ​សៀវភៅ​ជា​ភាសាខ្មែរ​បាន​ដោយ​របៀបណា​?

តន វិបុល ដោយ៖ តន វិបុល
August 12, 2020
ប្រភេទ៖ ទស្សនៈអាជីវកម្ម
80
ចែករំលែក
110
ទស្សនា

​ទិដ្ឋភាព​ទូទៅ​
​ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​ ​បាន​យល់​ ​បានឮ​ ​បាន​ឆ្លងកាត់​ ​ហើយ​បាន​ពិសោធ​នូវ​អ្វីៗ​ដែល​អាច​ចាត់ទុកជា​សំណាង​ជាង​ញាតិមិត្ត​មួយ​ចំនួន​។​ ​ហេតុនេះ​ខ្ញុំ​ព្យាយាម​កត់ត្រា​នូវ​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ចេះ​ទុកជា​ប្រវត្តិ​ ​ដើម្បី​កូនខ្មែរ​ជំនាន់​ក្រោយ​បាន​រៀនសូត្រ​និង​សិក្សា​ឈ្វេងយល់​អំពី​ផ្នត់គំនិត​ថ្មីៗ​។​ ​ដូច​យើង​ដឹង​ហើយ​ ​ឯកសារ​ក្នុងស្រុក​ខ្មែរ​នៅ​ជំនាន់​នេះ​មាន​ច្រើន​ណាស់​ ​ប៉ុន្តែ​ជាទូទៅ​សុទ្ធតែ​ជា​ភាសាបរទេស​មាន​ដូចជា​ភាសា​អង់គ្លេស​ ​ភាសាបារាំង​ ​និង​ភាសាបរទេស​ផ្សេងៗ​ទៀត​ជាដើម​ ​បើជា​ឯកសារ​ជា​ភាសាខ្មែរ​វិញ​មាន​ភាគរយ​ច្រើន​ណាស់​ដែល​បកប្រែ​ពី​ភាសាបរទេស​ ​ឯ​សៀវភៅ​ដែល​និពន្ធ​ឬ​ប្រសូត​ចេញពី​ស្នាដៃ​ជន​ជាតិខ្មែរ​យើង​ ​ខ្ញុំ​សង្កេតឃើញ​ពួកគាត់​យកចិត្តទុកដាក់​ខ្លាំងក្លា​បំផុត​ ​ប៉ុន្តែ​ជាទូទៅ​ពួកគេ​សុទ្ធ​សឹង​ជា​ក្មេង​ដែល​មាន​បទ​ពិសោធ​ខ្ចី​។​ ​ការ​និយាយ​បែប​នេះ​ពុំមែន​មានន័យ​ថា​ ​គ្មាន​មនុស្សចាស់​សរសេរ​សោះ​តែម្ដង​ទេ​។​ ​តាមពិត​មាន​សៀវភៅ​ជាច្រើន​ដែល​អ្នកនិពន្ធ​ចាស់ៗ​ជំនាន់​មុន​និង​ជំនាន់​នេះ​បាន​ខិតខំ​សរសេរ​ឡើង​ក្រោម​រូបភាព​ស៊ី​ជម្រៅ​។​ ​ស្រប​ជាមួយនឹង​គ្នា​នេះ​ ​ខ្ញុំ​ឆ្ងល់​ចំពោះ​កូនខ្មែរ​ ​ហេតុអ្វីបានជា​មិនសូវ​ចូលចិត្ត​អាន​ឬ​សិក្សា​ឈ្វេងយល់​នូវ​ផ្នត់គំនិត​ទាំងនោះ​ ​ហើយ​បែរជា​ចូលចិត្ត​ដើរតាម​ផ្លូវកាត់​ទៅវិញ​ ​នេះ​ក៏​ព្រោះតែ​ពួកគេ​ចង់បាន​ឆាប់​ទើប​តាម​ផ្លូវកាត់​។​ ​ការ​ដើរ​ឬ​ចង់បាន​តាម​ផ្លូវកាត់​ដោយ​មិន​អាន​ ​ឬ​មិន​ស្រាវជ្រាវ​នេះ​ហើយ​ ​ដែល​ជា​មូលហេតុ​នាំ​ចំណេះ​ដឹង​កូនខ្មែរ​មួយ​ចំនួន​មានការ​ខ្វះខាត​ ​ឬ​កាន់តែ​រិ​ច​រិល​ក៏​សឹង​ថា​បាន​ ​ជាពិសេស​ខ្វះខាត​ច្រើន​នៅ​ក្នុង​វិនិច្ឆ័យ​ ​ការយល់​ដឹង​ ​និង​ការស្រាវជ្រាវ​។​ ​ដូច្នេះ​ហើយ​បានជា​ខ្ញុំ​ខិតខំ​ប្រឹងប្រែង​សរសេរ​សៀវភៅ​ទាំងប៉ុន្មាន​នេះ​ឡើង​ ​ដើម្បី​ជំរុញ​ទឹកចិត្ត​ប្រជាពលរដ្ឋ​យើង​ឱ្យ​មាន​ចំណង់ចំណូលចិត្ត​ចង់​អាន​ឡើងវិញ​។​

​និពន្ធ​សៀវភៅ​ដើម្បី​ស​ប្បុ​រ​ធម៌​
​ក្នុង​សៀវភៅ​នីមួយៗ​របស់​ខ្ញុំ​ ​គឺជា​អ្វីៗ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​ ​បាន​យល់​ ​បាន​ឆ្លងកាត់​ ​បាន​ពិសោធ​ ​ហើយ​ខ្ញុំ​ចម្រាញ់​វា​ជា​ឃ្លាឃ្លោង​ជា​ការណែនាំ​ ​ការ​ពន្យល់​ ​និង​ការ​បង្ហាញ​ដល់​សិស្ស​ ​និស្សិត​ ​និង​យុ​វ​បញ្ញវន្ត​នូវ​អ្វី​ដែល​ជា​ឆាក​ជីវិត​ ​ជា​ការរស់នៅ​ ​ជា​ការរៀនសូត្រ​ ​ជា​ការ​រកទទួលទាន​ក្នុង​អាជីវកម្ម​ ​និង​ជា​អ្វីៗ​ដែល​យើង​បាន​ឆ្លងកាត់​នៅ​លើ​លោក​នេះ​ ​ហើយ​ទទួល​បាន​ជ័យ​ជម្នះ​លើ​ការរស់នៅ​។​ ​សៀវភៅ​ទាំងនេះ​ ​ទោះ​វា​មិន​ធ្វើ​ឱ្យ​យើង​ក្លាយ​ជា​អ្នកមាន​ ​ឬ​ធ្វើ​ឱ្យ​យើង​ជោគជ័យ​ ​ហើយក៏​មិនមែន​ជា​សៀវភៅ​រូបមន្ត​ធ្វើ​ឱ្យ​យើង​ក្លាយ​ជា​មហាសេដ្ឋី​ក៏​ពិតមែន​ ​ប៉ុន្តែ​វា​ជា​សៀវភៅ​នាំ​យើង​ក្លាយទៅជា​បុគ្គល​ម្នាក់​ថ្មី​ដែល​យើង​ខ្លួនឯង​គិត​មិនដល់​ ​ឬ​ជា​អ្វី​ថ្មី​ដែល​យើង​មិនបាន​ដឹង​ពីមុន​មក​។​ ​ខ្ញុំ​សូម​ប្រាប់​អ្នក​ទាំងអស់គ្នា​ថា​ ​សៀវភៅ​ទាំងអស់​ដែល​ខ្ញុំ​និពន្ធ​ឡើង​មិនមែន​ដើម្បី​ផល​ក​ម្រៃ ​ឬ​ផល​ចំណេញ​អ្វី​ទាំងអស់​។​ ​សៀវភៅ​ទាំងនេះ​ ​ខ្ញុំ​ចំណាយ​ថវិកា​ផ្ទាល់ខ្លួន​ដើម្បី​បោះពុម្ព​ ​តែ​ថវិកា​ទាំងអស់​ដែល​ប្រមូល​បាន​ពី​សៀវភៅ​ ​សូម្បី​មួយ​កាក​មួយ​សេន​ក៏​ខ្ញុំ​មិន​យក​ដែរ​ ​ពោល​គឺ​ខ្ញុំ​ប្រមូល​ចូលក្នុង​មូលនិធិ​ ជេ. គួ​ច​ ​ទាំងអស់​ ​ដើម្បី​យកទៅ​ធ្វើ​អណ្ដូង​ ​សង់​សាលារៀន​ ​ពេទ្យ​ចល័ត​ ​ធនាគារ​អាហារ​ក្នុងនាម​ជា​មនុស្សធម៌​ ​ដើម្បី​រួមចំណែក​អភិវឌ្ឍ​សង្គមជាតិ​ជាមួយនឹង​រាជរដ្ឋាភិបាល​។​ ​ដូច​ថ្មីៗ​នេះ​ ​ខ្ញុំ​​ចំណាយ​អស់​ជាង​១​៥​,​០​០​០​ដុល្លារ​ ​ដើម្បី​សង់​អណ្ដូង​ទឹក​ជូន​ប្រជាជន​នៅ​ភូមិ​ថ្ម​កង្កែប​ ​ឃុំ​ច្រណូ​ក​ ​ស្រុក​កំពង់​លែង​ ​ខេត្ត​កំពង់ឆ្នាំង​ ​ជា​តំបន់​ដែល​កំពុងតែ​ខ្សត់​ទឹក​ប្រើប្រាស់​ ​ជាពិសេស​គឺ​នៅ​រដូវប្រាំង​។​ ​សួរ​ថា​គ្រាន់តែ​អណ្ដូង​ទឹក​មួយ​សោះ​ ​ហេតុអ្វី​ចំណាយ​អស់​ថវិកា​ច្រើនម្ល៉េះ?​ ​តាមពិត​ ​ការ​ធ្វើ​អណ្ដូង​ទឹក​មួយ​នៅកន្លែង​មាន​ប្រភព​ទឹក​ ​ជាទូទៅ​អស់​ថ្លៃ​បំផុត​ត្រឹមតែ​២​ទៅ​៣​រយ​ដុល្លារ​ប៉ុណ្ណោះ​ ​ប៉ុន្តែ​នៅ​តំបន់​គ្មាន​ប្រភព​ទឹក​ដូច​នៅ​ភូមិ​ថ្ម​កង្កែប​វិញ​ ​គឺ​ពិបាក​បំផុត​ក្នុង​ការ​ជីកអណ្តូង​ទឹក​តាំងពី​បុរាណ​មក​ម្ល៉េះ​ ​ព្រោះ​ទីនោះ​ជា​តំបន់​ភ្នំ​ពិបាក​ខួង​ឬ​ជីកអណ្ដូង​ទឹក​ខ្លាំង​បំផុត​។​ ​អ្នកខ្លះ​យល់ថា​ ​តំបន់​គ្មាន​ប្រភព​ទឹក​ដូចនេះ​ ​កុំ​ទៅ​ជីក​អី​នាំ​តែ​បំផ្លាញ​លុយ​ទទេ​ទេ​ ​ប៉ុន្តែ​ដោយសារតែ​ខ្ញុំ​ចង់​ឃើញ​ប្រជាពលរដ្ឋ​នៅ​ទីនោះ​មាន​ទឹក​ប្រើប្រាស់​ទូលំទូលាយ​ ​ម្ល៉ោះ​ហើយ​ខ្ញុំ​ទាក់ទង​ក្រុមហ៊ុន​ធ្វើ​អណ្ដូង​ចំនួន​១​៣​ក្រុមហ៊ុន​ ​តែ​ត្រូវ​គេ​បដិសេធ​សល់​តែ​ពី​​​រ​ក្រុមហ៊ុន​ប៉ុណ្ណោះ​។​ ​ក្រុមហ៊ុន​ទី​១​ ​ខួង​អត់​ចេញ​ទឹក​ ​ហើយក៏​រត់បាត់​ទៅ​។​ ​នៅ​លស់​ក្រុមហ៊ុន​ចុងក្រោយ​ ​នៅចំពោះ​ស្ថានភាព​លំបាក​បែប​នេះ​ទាល់តែ​យើង​ជីក​បំបែក​ថ្ម​ ​ហើយ​ចូល​ជ្រៅ​ទៅ​ក្រោម​ថ្ម​ទៀត​ទើប​មាន​ដង្ហើមទឹក​។​ ​ទម្រាំតែ​បាន​សម្រេច​ ​គឺ​ត្រូវ​ចំណាយ​ពេលវេលា​ ​និង​ត្រូវ​ប្ដូរ​ទីតាំង​រហូតដល់​ទៅ​៤​កន្លែង​ឯណោះ​។​ ​កន្លែង​ខ្លះ​ខួង​ដល់​ជម្រៅ​យ៉ាង​ជ្រៅ​ជិត​១​០​០​ម៉ែត្រ​ចុះ​ក្រោម​ ​ក៏​ពុំអាច​​​រក​ប្រភព​ទឹក​ឃើញ​ដែរ​។​ ​នៅទីបំផុត​ខ្ញុំ​ធ្វើ​បាន​ជោគជ័យ​ ​ហើយ​ខ្ញុំ​សប្បាយចិត្ត​ជួស​ប្រជាពលរដ្ឋ​នៅ​ទីនោះ​ដែល​មាន​ទឹក​ប្រើប្រាស់​បាន​ទូលំទូលាយ​ដូច​គេ​។​

​សួរ​ថា​ ​តើ​ខ្ញុំ​និយាយ​រៀបរាប់​នូវ​រឿងរ៉ាវ​ទាំងអស់​នេះ​ធ្វើអ្វី​? ​ពីព្រោះ​ខ្ញុំ​ចង់​ឱ្យ​ប្រជាពលរដ្ឋ​ខ្មែរ​គាំទ្រ​នូវ​ស្នាដៃ​និពន្ធ​របស់​ខ្ញុំ​ ​ដើម្បី​ប្រមូល​ថវិកា​ជួយ​ប្រជាពលរដ្ឋ​ខ្មែរយើង​ដែល​ខ្វះខាត​បន្ត​ទៀត​។​ ​មកដល់​ដំណាក់កាល​នេះ​ ​ទោះ​ប្រទេសជាតិ​យើង​លូតលាស់​ក៏​ពិតមែន​ ​ប៉ុន្តែ​នៅ​ក្នុង​នោះ​ខ្ញុំ​ឃើញ​មាន​ប្រជាពលរដ្ឋ​ខ្មែរ​ខ្លះ​នៅតែ​ខ្វះខាត​ទាំង​ថ្នាំសង្កូវ​ ​ការ​ព្យាបាល​ ​អណ្ដូង​ទឹក​ ​ជម្រក​រស់នៅ​ ​បើ​និយាយទៅ​ ​គឺ​នៅ​ខ្វះខាត​ច្រើន​ណាស់​។​ ​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​និយាយ​នេះ​ហាក់​ប្រាសចាក​ឆ្ងាយ​ពី​ការ​តែង​និពន្ធ​បន្តិច​មែន​ ​តែ​ខ្ញុំ​ចង់​ប្រាប់​អ្នក​ទាំងអស់គ្នា​ថា​ ​ការ​ធ្វើអ្វី​មួយ​តែងតែ​មាន​ជាប់​ពាក់ព័ន្ធ​គ្នា​សឹងតែ​ទាំងអស់​ ​គឺ​ប្រៀប​ដូច​សង្វាក់​ជីវិត​ដែល​មានន័យ​ខ្លឹមសារ​ខ្លាំងក្លា​បំផុត​។​ ​ទោះ​ធ្វើអ្វី​ក៏ដោយ​ ​យើង​មិន​អាច​ប៉ង​តែមួយ​រហូត​ជ្រុល​ទៅមុខ​តែម្នាក់ឯង​នោះ​ទេ​ ​ព្រោះ​វា​មាន​សង្វាក់​ទាក់ទាញ​គ្នា​ដូចជា​ម៉ាស៊ីន​យ៉ាង​ដូច្នោះ​ដែរ​ ​បើ​តែ​ខ្វះ​គ្រឿង​ណាមួយ​ ​វា​នឹង​មិន​ដំណើរការ​ឡើយ​។​ ​រីឯ​ជីវិត​ក៏​មិន​ខុស​ដូចគ្នា​ដែរ​ ​ប្រសិនបើ​ជីវិត​ខ្វះ​ធាតុផ្សំ​ណាមួយ​ ​វា​ហាក់បីដូចជា​សោះកក្រោះ​មិន​សប្បាយចិត្ត​នឹង​ការរស់នៅ​យ៉ាង​ដូច្នោះ​ដែរ​។​ ​តួយ៉ាង​ប្រសិនបើ​ខ្ញុំ​ដើរ​តែម្នាក់ឯង​ ​មានវាសនា​រកស៊ី​ជោគជ័យ​ ​ហើយ​មិន​ធ្វើអ្វី​ជួយ​បរិ​ការណ៍​ក្នុង​ភូមិ​ខ្លួនឯង​រីក​ចម្រើន​ដែរ​ទេ​ ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ ​ជីវិត​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​ក្រៀមក្រំ​ទៅតាម​ហ្នឹង​ដែរ​។​ ​ក្នុង​ចិត្ត​ខ្ញុំ​រំពឹង​ថា​ ​ជីវិត​យើង​នឹង​រីក​ចម្រើន​ស្រស់បំព្រង​ដូច​សម្ដី​ចាស់ៗ​ពោល​ឡើង​ថា​ ​សាមគ្គី​ ​គឺជា​ជ័យ​ជម្នះ​របស់យើង​ទាំងអស់​ ​បើ​គ្មាន​វា​ទេ​យើង​មិន​ជោគជ័យ​ឡើយ​។​ ​ហេតុនេះ​ ​ការ​សរសេរ​សៀវភៅ​របស់​ខ្ញុំ​ ​គឺជា​ការចូលរួម​ ​ឬ​ជា​ការ​រួម​ផ្សំគំនិត​គិតរក​វិធីសាស្ត្រ​ ​និង​ចារ​គំនិត​ទុក​ ​ដើម្បី​កូនខ្មែរ​សិក្សា​ឈ្វេងយល់​ទៅ​ថ្ងៃខាងមុខ​។​

​ដូច​ខ្ញុំ​ជម្រាប​ខាងដើម​រួចហើយ​ ​ចំពោះ​សៀវភៅ​ដែល​ខ្ញុំ​បោះពុម្ព​នីមួយៗ​ ​ខ្ញុំ​តែងតែ​តម្កល់​ទុក​នៅ​បណ្ណាល័យ​ជាតិ​ ​បណ្ណាល័យ​តាម​សាកលវិទ្យាល័យ​ទាំងអស់​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​ ​បណ្ណាល័យ​តាម​បណ្ដា​អង្គការ​នានា​ ​បើ​បណ្ណាល័យ​ណា​ខ្វះខាត​សៀវភៅ​ទាំងនេះ​អាច​ស្នើសុំ​ពី​ខ្ញុំ​បាន​។​ ​ខ្ញុំ​បោះពុម្ព​ចូល​រាប់​ម៉ឺន​ក្បាល​ហើយ​ ​ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​លក់​បានតែ​មធ្យម​ប៉ុណ្ណោះ​ ​ជាង​ពាក់កណ្ដាល​ខ្ញុំ​បរិច្ចាគ​ជូន​ដល់​បណ្ណាល័យ​និង​យុវជន​ខ្មែរ​។​ ​គោលដៅ​របស់​ខ្ញុំ​ពុំមែន​កា​រលក់​ប៉ុន្មាន​ទេ​ ​តាមពិត​មាន​ចេតនា​នាំ​សៀវភៅ​ទាំងនេះ​បាន​ដល់ដៃ​ប្រជាពលរដ្ឋ​។​

​ការ​និពន្ធ​សៀវភៅ​ ​ជា​ការ​ក​ម្សាន្ត​របស់​ខ្ញុំ​
​មាន​សៀវភៅ​ប្រភេទ​ខ្លះ​ ​គេ​និពន្ធ​ឡើង​ ​ដើម្បី​ការចែក​ចំណេះ​ ​និង​ដើម្បី​បាន​ចំណូល​ខ្លះ​បន្ត​ការ​សរសេរ​របស់​គេ​ ​តែ​សម្រាប់​ខ្ញុំ​ ​ការ​និពន្ធ​សៀវភៅ​ ​គឺជា​ការ​ក​ម្សាន្ត​និង​ជា​ចំណង់ចំណូលចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ​ ​បន្ទាប់ពី​ការ​ពន្យល់​ពី​សុខភាព​សាធារណៈ​ ​ការអប់រំ​ ​និង​វិធីសាស្ត្រ​ធ្វើអាជីវកម្ម​តាម​ទូរទស្សន៍​។​ ​រាល់​ពេលទំនេរ​ក្រៅពី​នេះ​ ​ខ្ញុំ​តែងតែ​យកចិត្តទុកដាក់​ក្នុង​ការ​និពន្ធ​នេះឯង​ ​ព្រោះថា​ពេលនេះ​ក្រុមហ៊ុន​ ​ម៉េង​លី​ ជេ. គួ​ច​ អេឌ្យូខេ​សិន​ ​របស់​ខ្ញុំ​ ​គឺ​ខ្ញុំ​បាន​ប្រគល់​ឱ្យ​បុគ្គលិក​របស់​ខ្ញុំ​ចំនួន​១​,​៥​០​០​នាក់​ ​ជា​អ្នកគ្រប់គ្រង​។​ ​ពួកគាត់​ ​គឺជា​បុគ្គលិក​មហា​អស្ចារ្យ​នៅ​ក្នុងស្រុក​ខ្មែរ​ ​ដែល​ខ្ញុំ​គិតថា​ខ្ញុំ​សំណាង​បំផុត​ដែល​បាន​ពួកគេ​មក​ជួយ​។​

​មាន​អ្នកគាំទ្រ​ខ្ញុំ​មួយ​ចំនួន​ ​គាត់​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា​ ​ខ្ញុំ​គឺជា​បុគ្គលិក​ដំបូង​គេ​ហើយដែល​បន្ស​ស់​ទុក​ស្នាដៃ​ចំណេះ​ដឹង​ទាំង​ផ្នែក​និពន្ធ​ជា​សៀវភៅ​ ​ជា​វី​ឌី​អូ​ ​ជា​ទស្សនាវដ្ដី​ ​និង​ជា​កាសែត​ទាន់សម័យ​សម្រាប់​កូនខ្មែរ​បាន​អាន​បាន​មើល​ក្នុង​សតវត្សរ៍​ថ្មី​នេះ​។​ ​នេះ​គ្រាន់តែ​ជា​ការវិនិច្ឆ័យ​របស់​អ្នកគាំទ្រ​មក​លើ​ខ្ញុំ​តែប៉ុណ្ណោះ​ ​ប៉ុន្តែ​បើ​យើង​គិត​ស៊ី​ជម្រៅ​ជាង​នេះ​ ​យើង​នឹង​មើលឃើញ​ថា​ ​ជំនាន់ដើម​មាន​ចាស់ៗ​ច្រើន​ណាស់​ ​ដែល​បាន​កត់ត្រា​ ​តាក់តែង​ ​និពន្ធ​យ៉ាង​សន្ធឹកសន្ធាប់​ ​គ្រាន់តែ​ពីមុន​មិនសូវ​មាន​អ្នក​រៀបចំ​ទុកដាក់​ ​ម្ល៉ោះ​ហើយ​មាន​ឯកសារ​ខ្លះ​ខូច​ ​ខ្លះ​បាត់បង់​ ​ជាពិសេស​គឺ​បាត់បង់​ស្ទើរតែ​ទាំងស្រុង​នៅ​សម័យ​កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ​ ​ដែល​ប្រជាពលរដ្ឋ​ខ្មែរយើង​ស្គាល់​និង​ហៅ​យ៉ាង​រត់មាត់​ថា​ ​សម័យ​របប​ខ្មែរក្រហម​ ​ឬ​ជំនាន់​ ប៉ុ​ល​ ​ព​ត​។​ ​សម័យ​នោះ​កុំឡើយ​ឯក​សារសំខាន់​ៗ​ត្រូវ​គេ​ដុត​បំផ្លាញ​ចោល​ ​ក្នុង​នោះ​សូម្បីតែ​រូបថត​គ្រួសារ​លក្ខណៈ​ឯកជន​សោះ​ ​ក៏​ត្រូវ​ដុត​បំផ្លាញ​ចោល​ដែរ​ ​ព្រោះ​ខ្លាច​គេ​សម្លាប់​យើង​។​ ​ក្រោយ​ពីរ​ប​ប​នេះ​ដួល​រលំ​ទៅ​ ​យើង​គ្មាន​សេស​លស់​អ្វី​ទៀត​ដែរ​ ​បើ​និយាយ​ពីសម័យ​ឥឡូវ​វិញ​ ​តាមខ្ញុំ​កត់​សម្គាល់​ក្នុង​សង្គម​ ​ខ្ញុំ​ឃើញ​កូនខ្មែរ​មិនសូវ​មាន​ពេល​មក​អង្គុយ​សរសេរ​នោះ​ទេ​។​ ​បើ​គាត់​មាន​ពេល​ ​គឺ​គិតតែពី​ខិតខំ​រៀន​យ៉ាងណា​ឆាប់​ចប់​ ​ហើយនឹង​អាល​រក​ការងារ​ធ្វើ​យក​លុយ​ទៅ​ចិញ្ចឹម​ប្រពន្ធកូន​ ​ឪពុក​ម្ដាយបង្កើត​ ​និង​ឪពុក​ម្ដាយក្មេក​របស់​ពួកគេ​។​ ​គាត់​ខិតខំ​ប្រឹងប្រែង​ធ្វើ​ ​ឬ​រកស៊ី​បែប​នេះ​ ​ជាហេតុ​ធ្វើ​ឱ្យ​ពួកគាត់​ខ្សោះ​អស់កម្លាំង​ ​បើ​ថា​គាត់​មានកម្លាំង​ ​ក៏​មិនសូវ​ជា​មាន​ពេលវេលា​សរសេរ​សៀវភៅ​ដែរ​។​ ​បើ​ថ្លែង​ពី​ខ្លួនខ្ញុំ​វិញ​ ​ខ្ញុំ​គិតថា​ ​ខ្ញុំ​មហាសែន​មានសំណាង​ណាស់​ ​ដែល​មាន​ពេល​ចូលរួម​ក្នុង​សកម្មភាព​ស​ប្បុ​រ​ធម៌​ ​ការ​និពន្ធ​សៀវភៅ​ ​និង​មាន​ពេល​ដើម្បី​ការ​សរសេរ​សៀវភៅ​បន្តៗ​ទៀត​ ​ហើយ​ខ្ញុំ​នឹង​បន្ត​សរសេរ​រាល់​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ទំនេរ​។​

​អត់​ចេះ​ខ្មែរ​ ​តែ​អាច​និពន្ធ​សៀវភៅ​ជា​ភាសាខ្មែរ​បាន​
​អស់លោក​ខ្លះ​ប្រហែលជា​មិនបាន​ដឹង​ថា​ ​ខ្ញុំ​មិនបាន​រៀន​ខ្មែរ​ទេ​។​ ​ការណ៍​ដែល​ខ្ញុំ​មិនបាន​រៀន​ដូចនេះ​ហើយ​ទើប​នាំ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​មិន​ចេះ​ខ្មែរ​។​ ​ខ្ញុំ​ត្រឡប់មក​ដល់​ស្រុកខ្មែរ​វិញ​ ​កាលពី​ឆ្នាំ​២​០​០​២​ ​ខ្ញុំ​ចេះ​ខ្មែរ​ប្រហែល​២​០​ភាគរយ​ប៉ុណ្ណោះ​ ​ហើយ​រហូតមក​ទាល់​នឹង​សព្វថ្ងៃនេះ​ ​ក៏​ខ្ញុំ​នៅតែ​ចេះ​ខ្មែរ​មិនទាន់​ច្បាស់​ដែរ​។​ ​ទោះ​ការ​អាន​ ​ខ្ញុំ​អាច​អាន​ដាច់​តែ​ខ្ញុំ​សរសេរ​មិន​ត្រូវ​អក្សរ​ទេ​ ​ឯកា​រ​និយាយ​ ​ខ្ញុំ​និយាយ​បានតែ​និយាយ​ជា​ផ្លូវការ​មិនសូវ​ចេះ​ ម្លោះ​ហើយ​ខ្ញុំ​មិនសូវ​ហ៊ាន​និយាយ​ទេ​ ​ព្រោះ​ខ្លាច​និយាយទៅ​ខុសគេ​ចាប់​អូស​ដំណើរ​។​ ​កាលពីមុន​ ​ខ្ញុំ​និយាយ​ខុស​ដោយ​អចេតនា​បាន​ទទួលគ្រោះថ្នាក់​ម្ដង​ពីរដង​រួចមក​ហើយ​។​ ​មាន​ពាក្យពេចន៍​មួយ​ចំនួន​កាលពីដើម​ ​គឺ​មានន័យ​សាមញ្ញ​ ​តែ​សម័យថ្មី​នេះ​គេ​មិនសូវ​ប្រើ​ ​នៅពេលដែល​ខ្ញុំ​ប្រើ​ ​គេ​ថា​ខ្ញុំ​និយាយ​ធ្ងន់​ ​ដូច​ពាក្យចាស់​និយាយ​ថា​ ​ថ្លើម​ខ្លៅ​។​ ​នៅពេលដែល​ខ្ញុំ​ឮ​ចាស់ៗ​និយាយ​បែប​នេះ​ ​ខ្ញុំ​ក៏​និយាយ​តាម​គាត់​ ​តែ​គេ​ថា​ខ្ញុំ​និយាយ​ពាក្យ​នេះ​អាក្រក់​ស្ដាប់​ណាស់​។​ ​មាន​ដងនោះ​ខ្ញុំ​និយាយ​ថា​ ​ពួក​នេះ​អន្យតិរ្ថិយ​ណាស់​ ​គេ​ថា​ពាក្យ​នេះ​រឹត​តែ​ធ្ងន់ធ្ងរ​មិន​អាច​និយាយទៅ​ទៀត​ ​បើ​ហ៊ាន​តែ​និយាយ​អាច​នឹង​ដាច់​ក​ ​ព្រោះ​ពាក្យ​នេះ​មានន័យ​អាក្រក់​ពេក​។​ ​ខ្ញុំ​គិត​យូរ​ៗ​ទៅ​ ​ពាក្យ​អាក្រក់​ ​ពាក្យ​ល្អ​ ​ពាក្យ​ស្អាត​ ​ទាំង​នំ​ ​ទាំង​ចំណី​ ​ទាំង​រឿង​ ​ទាំង​រ៉ាវ​ ​ទាំង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ ​ទាំង​សីលធម៌​ ​ទាំង​ប្រពៃណី​ ​​ប្រសិនបើ​យើង​ឈប់​ប្រើ​វា​មែន​នោះ ប្រាកដជា​បាត់​បង់មិនខាន​។​ ​បើ​ខ្ញុំ​មិន​ប្រើ​ទេ​ ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ដូចជា​ស្ដាយ​របស់​ខ្មែរ​ ​ប៉ុន្តែ​បើ​ខ្ញុំ​និយាយ​ ​ខ្ញុំ​ប្រាកដជា​មានគ្រោះថ្នាក់​ ​ហើយ​នៅពេលដែល​ខ្ញុំ​និយាយ​ចេះតែ​ជ្រុលមាត់​។​

​អ្នកខ្លះ​សួរ​ខ្ញុំ​ថា​ ​បើ​ខ្ញុំ​មិន​ចេះ​ខ្មែរ​ផង​ ​ហេតុអ្វី​សរសេរ​សៀវភៅ​បាន​ល្អ​? ​បើ​ខ្ញុំ​ឆ្លើយឆ្លង​សារ​ ​ជាទូទៅ​ខ្ញុំ​សរសេរ​ជា​អក្សរ​ឡាតាំង​ ​និង​ជា​សំឡេង​ ​ជាពិសេស​រាល់​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ឡើង​និយាយ​ក្នុង​សិក្ខាសាលា​ខ្ញុំ​តែង​ថតសំឡេង​ទុក​ ​បន្ទាប់មក​ខ្ញុំ​ជួល​គេ​មក​បំប្លែង​ពី​សំឡេង​ទៅជា​អក្សរ​ ​ហើយ​រៀបចំ​វា​ជា​ឃ្លោង​ឃ្លា​។​ ​នេះ​ហើយ​ជា​របៀបរបប​នៃ​ការ​និពន្ធ​សៀវភៅ​របស់​ខ្ញុំ​ ​ពោល​គឺ​និពន្ធ​តាម​បែប​បច្ចេកវិទ្យា​ទំនើប​។​ ​ដោយសារតែ​បែប​នេះ​ហើយ​ ​ទើប​នៅពេលដែល​ខ្ញុំ​និយាយ​ខ្មែរ​នៅ​តាម​សាធារណៈ​ម្ដងៗ​ ​ខ្ញុំ​មានការ​ភ័យ​ព្រួយ​ពី​សុវត្ថិភាព​របស់​ខ្ញុំ​ ​ព្រោះ​ខ្លាច​និយាយទៅ​ខុសឆ្គង​។​ ​កាល​ខ្ញុំ​ចាប់ផ្ដើម​បើក​សាលារៀន​ដំបូង​ ​ខ្ញុំ​តែងតែ​ភាន់ច្រឡំ​រវាង​ពាក្យ​មោទនភាព​និង​មរណភាព​ ​រហូតមក​ទាល់​នឹង​ពេលនេះ​ខ្ញុំ​នៅតែ​ប្រើ​ខុស​ ​សូម្បីតែ​ពាក្យ​កា​យ៉ា​យ៉ៃ​ (​ការិយាល័យ​) ​ក៏​ខ្ញុំ​និយាយ​មិន​ត្រូវ​ផង​ ​គឺ​រឹងមាត់​និយាយ​មិន​ត្រូវ​សំឡេង​។​ ​ខ្ញុំ​សុំ​និយាយ​ជា​សាធារណៈ​ថា​ ​ខ្ញុំ​ជា​កូនខ្មែរ​ ​មិនមែន​ជា​កូនចៅ​វៀតណាម​ទេ​។​ ​អ្នកខ្លះ​យល់​ច្រឡំ​ថា​ ​ខ្ញុំ​ជា​កូនចៅ​វៀតណាម​ ​មើល​មក​មុខ​ខ្ញុំ​ ​គឺ​ដូច​វៀតណាម​ ​សូម្បីតែ​សក់​ខ្ញុំ​ក៏​ជា​វៀតណាម​ដែរ​ ​ប្រហែលជា​ខ្ញុំ​បន្លំ​ធ្វើ​ខ្មែរ​ហើយ​មើលទៅ​។​ ​ខ្ញុំ​សូម​ប្រាប់​ថា​ ​ខ្ញុំ​កូនខ្មែរ​ ​កើត​លើទឹក​ដី​ខ្មែរ​ ​ប៉ុន្តែ​ដោយសារ​ខ្ញុំ​ទៅ​នៅ​អាមេរិក​ក្រោយ​ជំនាន់​ខ្មែរក្រហម​ ​កាលនោះ​ខ្ញុំ​មាន​សាច់ញាតិ​រត់ទៅ​វៀតណាម​ ​ហើយ​ដើម្បី​វៀតណាម​ទទួលស្គាល់​ ​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​ប្រើ​ត្រកូល​តាម​វៀតណាម​។ ​​ត្រកូល​នេះ​ បើខ្មែរគេសរសេរ ​​គួ​ច (Kouch)​ ​តាមគ័ងតុង​គេ​សរសេរ​ Kwok ​តាម​កុក​ងឺ​គេ​សរសេរ​ Guo ​និង​តាម​វៀតណាម​គេ​សរសេរ​ Qu​a​c​h​ ​ដែល​មានសំឡេង​ខុសគ្នា​ទាំងអស់​។​ ​ខ្ញុំ​ចង់​ប្ដូរ​ដែរ​ ​តែ​ប្ដូរ​មិនកើត​ ​ព្រោះ​វា​ហួសហើយ​។​ ​ត្រង់​ចំណុច​នេះ​ហើយ​ ​ដែលគេ​ចេះតែ​ច្រឡំ​ថា​ ​ខ្ញុំ​ជា​កូនចៅ​វៀតណាម​។​ ​ខ្ញុំ​សូម​បញ្ជាក់​ថា​ ​ខ្ញុំ​មិន​ចេះ​ខ្មែរ​ទេ​ ​តែ​បើ​សរសេរខុស​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា​ខុស​ ​ហើយ​ព្យាយាម​ឈ្វេងយល់​ពី​អត្ថន័យ​ជា​ភាសាខ្មែរ​បន្ថែម​ទៀត​។​

​ខ្ញុំ​សោកស្ដាយ​ណាស់​ ​ក្នុង​ឆ្នាំ​១​៩​៧​៥​ ​គឺ​នៅដើម​សម័យ​ខ្មែរក្រហម​ ​ខ្ញុំ​រៀន​ខ្មែរ​បាន​ត្រឹមតែ​ថ្នាក់​ម​ត្តេយ្យ ​ស្រាប់តែ​មានការ​ប្ដូរ​របប​ពី​សាធារណរដ្ឋ​ទៅ​របប​កម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ​។​ ​ទោះ​យ៉ាងណា​នៅ​ក្នុង​សម័យនេះ​ ​យើង​មិន​ចង់​ឱ្យ​មាន​ប្ដូរ​របប​ទៀត​ទេ​ ​ព្រោះ​ការ​ប្ដូរ​ម្ដងៗ​ ​ប្រជាជន​យើង​ស្លាប់​អស់​រាប់​លាន​នាក់​។​ ​ដូច្នេះ​យើង​មិន​ចង់​ឱ្យ​មានការ​ប្ដូរ​របប​អ្វី​ទាំងអស់​ ​និយាយទៅ​ឱ្យ​តែ​បាន​រស់នៅ​ត្រជាក់ត្រជំ​ ​គឺជា​ការ​ប្រសើរ​បំផុត​ហើយ​ ​ព្រោះ​មិន​ងាយ​បាន​អង្គុយ​សរសេរ​សៀវភៅ​ ​ហើយ​រឹត​តែ​មិន​ងាយ​បាន​កាន់​ក្បាល​មេ​ក្រូ​និយាយ​ដូចនេះ​ទៅទៀត​។​ ​ទោះ​នៅ​ស្រុកខ្មែរ​ ​ខ្ញុំ​មិនបាន​រៀនសូត្រ​អំពី​ខ្មែរ​ច្រើន​ ​ប៉ុន្តែ​ក្រោយ​ពី​ខ្ញុំ​បាន​ទៅដល់​សហរដ្ឋអាមេរិក​ ​ខ្ញុំ​បាន​រៀនចាប់ពីថ្នាក់ទី៨ រហូត​​បញ្ចប់​​ថ្នាក់​មធ្យម​សិក្សា​​​ទុតិយភូមិ បញ្ចប់​ថ្នាក់​បរិញ្ញាបត្រ ​អនុ​បណ្ឌិត​ និង​បាន​​បញ្ចប់​​វេជ្ជ​បណ្ឌិត​ ​ហើយ​បាន​ធ្វើ​សាស្ត្រាចារ្យ​បង្រៀន​ផ្នែក​វេជ្ជសាស្ត្រ​នៅ​ទីនោះ​ទៀត​។​ ​ងាក​មកវិញ​ ​អ្នកខ្លះ​រិះគន់​ខ្ញុំ​ថា​ ​គេ​សួរ​សំណួរ​ជា​អក្សរខ្មែរ​ ​ខ្ញុំ​បែរជា​ឆ្លើយ​ជា​អក្សរ​ឡាតាំង​ទៅវិញ​។​ ​ខ្ញុំ​សូមទោស​ ​ព្រោះ​ខ្ញុំ​មិន​ចេះ​វាយ​ពុម្ពអក្សរ​បែប​នេះ​ទេ​។​ ​ជាក់ស្ដែង​ចេះ​ខ្មែរ​តិចតួច​ដែរ​ ​គ្រាន់តែ​ខ្ញុំ​មិន​ចេះ​វាយ​ពុម្ពអក្សរ​ដែល​មាននៅ​ក្នុង​ទូរសព្ទ​របស់​ខ្ញុំ​។​ ​ម្យ៉ាង​ខ្ញុំ​ចេះ​សរសេរ​អក្សរខ្មែរ​តិចតួច​បែប​នេះ​ ​ខ្លាច​តែ​សរសេរ​ទៅ​ខុស​អក្សរ​ ​ព្រោះ​ភាគច្រើន​ខ្ញុំ​សរសេរ​ត្រាប់តាម​សូរសំឡេង​ ​ដូចជា​ពាក្យ​ ​«​អ្នក​»​ ​និង​ ​«​នាក់​»​ ​ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​សរសេរ​មួយ​ណា​ទេ​។​ ​ហេតុនេះ​ប្រសិនបើ​ខ្ញុំ​សរសេរខុស​ ​គេ​នឹង​ប្រកាន់​ឬ​ជេរ​ខ្ញុំ​លើស​ដើម​ជាមិនខាន​។​ ​ប្រការ​នេះ​បាន​បង្ខំ​ខ្ញុំ​ឱ្យ​ផ្ញើ​សារ​សំឡេង​ ​ជា​អក្សរ​ឡាតាំង​ ​ឬ​ជា​ភាសា​អង់គ្លេស​។​

​ការ​សរសេរ​អ្វី​ក៏ដោយ​ ​បើ​យើង​មាន​អារម្មណ៍​ ​ឬ​នឹកឃើញ​អី​សរសេរ​ហ្នឹង​ ​កុំ​សរសេរ​រវល់​តែ​អង្គុយ​កែ​។​ ​ការ​សរសេរ​បែប​នេះ​ ​ទោះ​សរសេរ​ដល់​ចាស់​ ​ក៏​សរសេរ​មិន​ចេញ​ដែរ​។​ ​ដូច​ខ្ញុំ​រាល់ថ្ងៃ​ ​ខ្ញុំ​មាន​កត់ត្រា​របស់​ខ្ញុំ​ ​ហើយ​នៅពេលដែល​ខ្ញុំ​និយាយ​ខ្ញុំ​ថតសំឡេង​ទុក​។​ ​សំឡេង​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ថត​ទាំងប៉ុន្មាន​ ​ខ្ញុំ​រៀបចំ​បណ្ដុំ​ជា​អក្សរ​ ​បន្ទាប់មក​ខ្ញុំ​ជ្រើស​រៀបចំ​ជា​អត្ថន័យ​ ​បន្តម​ក​ទៀត​ខ្ញុំ​បណ្ដុំ​វា​ចេញ​ជា​វគ្គ​ជា​រឿង​។​ ​ដូច្នេះ​ការ​សរសេរ​សៀវភៅ​មិន​ស្រួល​ដូច​ការ​គិត​ឡើយ​។​ ​ការ​ថតសំឡេង​ ​ការ​ថត​វី​ឌី​អូ​ ​អ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រ​គេ​យល់ច្បាស់​ណាស់​ ​ជាក់ស្ដែង​ដូច​ក្រុមហ៊ុន​នៅ​ស្រុក​គេ​ ​គេ​និយាយ​ថា​ ​ក្រុមហ៊ុន​ត្រូវតែ​មាន​ច្បាប់ទម្លាប់​ ​ប្រទេស​ត្រូវ​មាន​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ ​បុគ្គល​ត្រូវ​មានកំណត់​ត្រា​ ​ម្ល៉ោះ​ហើយ​ពេល​ខ្ញុំ​ទៅណាមកណា​ ​ខ្ញុំ​មាន​ក្រុម​ការងារ​ថត​ទាំង​សំឡេង​និង​រូបភាព​។​ ​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​និយាយ​ទាំងប៉ុន្មាន​ ​ខ្ញុំ​ផលិត​ចេញ​ជា​សៀវភៅ​ទាំងអស់​។

​មូលហេតុ​ដែល​ខ្មែរ​មិន​និយម​អាន​សៀវភៅ​ ​ខ្ញុំ​នៅតែ​បន្ត​សរសេរ​
​ក្នុងនាម​ខ្ញុំ​ជា​អ្នកអប់រំ​ ​វេជ្ជសាស្ត្រ​ ​និង​ធុរកិច្ច​ ​ខ្ញុំ​ស្រឡាញ់​សៀវភៅ​ណាស់​។​ ​នៅ​ពេល​ឃើញ​សៀវភៅ​ ​ខ្ញុំ​នឹង​ទិញទុក​ជា​អនុ​ស្សា​វ​រី​យ៍ ​ទោះ​មិនទាន់​មាន​ពេល​បាន​អាន​ក៏ដោយ​ ​តែ​ក្រោយ​មាន​ពេល​ខ្ញុំ​នឹង​អាន​វា​។​ ​មូលហេតុ​ដែល​កូនខ្មែរ​មិន​ចូលចិត្ត​អាន​ ​តាមខ្ញុំ​យល់​និង​មើលឃើញ​សព្វថ្ងៃ​ ​គឺ​ដោយសារតែ​ខ្មែរ​មិនទាន់​មាន​វប្បធម៌​អាន​ ​ការរៀនសូត្រ​មិនសូវ​ជាប់​លាប់​ដូច​ស្រុក​គេ​ ​ឯ​ប្រទេសជាតិ​ក៏​រអាក់រអួល​។​ ​ការ​អាក់ខាន​និង​មិន​ទៀងទាត់​ ​គឺជា​រឿង​មួយ​ ​ហើយ​រឿង​ជាទូទៅ​មួយទៀត​ ​គឺ​នៅ​តាម​បណ្ដា​ភូមិ​ក្នុង​តំបន់​ខ្លះ​ ​ពលរដ្ឋ​ខ្មែរ​រកតែ​បាយ​ច​ម្អែ​ត​ក្រពះ​សឹង​មិនបាន​ផង​។​ ​គ្រួសារ​ខ្លះ​បែក​កូន​បែក​ចៅ​ ​គ្រួសារ​ខ្លះ​ត្រូវ​បង្ខំចិត្ត​ចំណាកស្រុក​ដើម្បី​ជីវភាពរស់នៅ​ ​ហើយ​មានគ្រួសារ​ខ្លះទៀត​រ​ញេ​រ​ញៃ ​ប្ដី​ប្រពន្ធ​ឈ្លោះប្រកែកគ្នា​ ​កូន​ប្រសេចប្រសាច​។​ ​បើ​ជីវភាព​លំបាក​យ៉ាងនេះ​សួរ​ថា​ ​ពួកគាត់​មាន​អារម្មណ៍​ឯណា​ទៅ​អាន​សៀវភៅ​នោះ​។​ ​ស្ថិត​ក្នុង​ប្រទេស​កំពុង​អភិវឌ្ឍ​ ​សង្គម​ក៏​ដូច​សង្គម​ណា​ដែរ​ ​គឺ​មានរឿង​បែប​នេះ​ច្រើន​ណាស់​ ​ដែល​ធ្វើ​ឱ្យ​ប្រជាជន​មាន​អារម្មណ៍​មិន​នឹងន​ ​ឬ​អាច​ឈាន​ទៅ​រកការ​បាក់ទឹកចិត្ត​។​ ​បើ​រក​អ្វី​ចិញ្ចឹម​ក្រពះ​មិនបាន​ផង​ ​ពួកគាត់​នឹង​លែង​ខ្វល់​ពី​ការរៀនសូត្រ​ ​ពី​ការ​អាន​សៀវភៅ​ទៀតហើយ​។​ ​កត្តា​ទាំងនេះ​ ​គឺជា​បំណែក​ដ៏​តូច​មួយ​នៅ​ក្នុង​ហេតុផល​សង្គម​។​

​កត្តា​មួយទៀត​ ​ដែល​ជាហេតុ​ដែល​នាំ​ឱ្យ​ពលរដ្ឋ​មិន​ចូលចិត្ត​អាន​សៀវភៅ​ដែរ​នោះ​ ​គឺ​មិនសូវ​មាន​សៀវភៅ​ជា​ភាសាខ្មែរ​សម្រាប់​ពួកគាត់​អាន​ ​ពោល​គឺ​មាន​តិចតួច​មែនទែន​។​ ​បើ​និយាយ​នៅ​ភ្នំពេញ​មាន​ច្រើន​គួរសម​ដែរ​ ​តែ​មាន​តម្លៃ​ថ្លៃ​អស្ចារ្យ​។​ ​សៀវភៅ​ខ្លះ​មាន​តម្លៃ​ថ្លៃ​ដល់​ម្ល៉ឹង​ ​តើ​ពួកគាត់​មាន​លុយ​ឯណា​សម្រាប់​ទិញ​អាន​។​ ​ពួកគាត់​រកលុយ​ទិញ​អាហារ​ចិញ្ចឹម​ក្រពះ​សឹង​មិនបាន​ផង​ ​តែ​សៀវភៅ​ខ្លះ​មាន​តម្លៃ​ដប់​ម្ភៃ​ដុល្លារ​ ​គឺ​ស្មើនឹង​មួយ​ភាគ​បួន​នៃ​ប្រាក់ខែ​ពួកគេ​បាត់​ទៅ​ហើយ​ ​តើ​ពួកគាត់​មាន​ទឹកចិត្ត​ណា​អាន​។​ ​ដោយឡែក​អ្នកមាន​លុយ​ទិញ​ ​តែ​សៀវភៅ​ជាក់ស្ដែង​សុទ្ធតែ​ភាសាបរទេស​។​ ​ប្រជាជន​ខ្មែរ​ជិត​១​៧​លាន​នាក់​ ​មាន​ប៉ុន្មាន​នាក់​ដែល​ចេះ​ភាសាបរទេស​ ​ភាគច្រើន​នៃ​ពួកគាត់​អាន​សៀវភៅ​ទាំងនោះ​មិន​ងាយ​យល់​ន័យ​ទេ​ ​ពីព្រោះ​វា​ពុំមែន​ជា​ភាសា​ជាតិ​យើង​ ​បើ​អាន​ជា​ភាសា​ជាតិ​ខ្លួនឯង​ច្បាស់ជា​យល់​ន័យ​ ​មាន​អារម្មណ៍​ឌូ​ត​ ​ងប់​ង​ល់​នឹង​ការ​អាន​ ​តែ​បើ​សៀវភៅ​ជា​ភាសា​ដទៃពី​ភាសា​ខ្លួនឯង​ ​គឺ​អាន​រដិបរដុប​ ​តឹងទ្រូង​ ​វេទនា​ ​ប្រឹង​បក​ផង​ ​ប្រឹង​យល់​ន័យ​ផង​ ​ទម្រាំតែ​យល់​អត្ថន័យ​ធុញ​លែង​ចង់​អាន​បាត់​ទៅ​ហើយ​។​

​រឿង​ដែល​ខ្ញុំ​លើកយកមកនិយាយ​នេះ​ ​គឺជា​ការពិត​ ​ហើយ​មិនសូវ​មាន​នរណា​ហ៊ាន​លើកយកមកនិយាយ​ទេ​ ​ព្រោះ​បើ​និយាយ​ចេញទៅ​គេ​ថា​ខុស​នាំ​ឱ្យ​គេ​ខឹងសម្បា​រ​ ​ប៉ុន្តែ​វា​ជា​រឿង​ជាក់ស្ដែង​ក្នុង​សង្គម​ខ្មែរ​ ​ហើយ​ខ្ញុំ​ចូលចិត្ត​និយាយ​រឿង​ណា​ដែល​ជា​ការពិត​ ​ចំពោះ​រឿង​ណា​ដែល​មិន​ពិត​ខ្ញុំ​មិន​ចូលចិត្ត​និយាយ​ទេ​។​ ​ការ​និយាយ​រឿង​ពិត​រែង​ស្លែង​តែង​មិន​ពីរោះ​ ​ហើយ​តែងតែ​ទ្រគោះ​ដល់​គេ​ពុំខាន​ ​តែ​បើ​យើង​មិន​ចង់​ប៉ះទង្គិច​ទេ​លុះត្រាតែ​យើង​កុំ​ស្ដាប់​។​ ​បើ​ប្រជាជន​មិន​និយម​អាន​ផង​ ​តើ​ខ្ញុំ​ខំ​សរសេរ​ធ្វើអ្វី​ទៀត​? ​ខ្ញុំ​ត្រូវតែ​ខំ​សរសេរ​ ​ព្រោះ​ជា​អក្សរខ្មែរ​។​ ​ទោះ​តិច​ឬ​ច្រើន​ខ្ញុំ​សង្ឃឹម​ថា​ ​កូនខ្មែរ​ជាង​១​៦​លាន​នាក់​ ​យ៉ាងហោចណាស់​ពួកគាត់​ចេះ​ខ្មែរ​ ​សូម្បី​អ្នក​នៅ​ជនបទ​ដែល​រៀន​មិន​ចប់ចុងចប់ដើម​ ​ក៏​អាច​អាន​បាន​ដែរ​ ​ព្រោះ​យើង​គ្មាន​សំណាង​ដូច​អភិជន​មួយ​ចំនួន​ដែល​បរទេស​និយម​នោះ​ទេ​ ​ជីវិត​យើង​លំបាក​ខ្លាំង​ណាស់​។​ ​ដូច្នេះ​គោលដៅ​របស់​ខ្ញុំ​ពុំមែន​សរសេរ​លក់​ប៉ុន្មាន​ទេ​ ​គឺ​មាន​ចេតនា​នាំ​សៀវភៅ​ទាំងនេះ​បាន​ដល់ដៃ​ប្រជាពលរដ្ឋ​។​ ​ប្រហែល​អ្នក​ទាំងអស់គ្នា​ឧ​ស្សាហ៍​ឃើញ​ខ្ញុំ​ចុះ​អត្ថ​លេខា​លើ​សៀវភៅ​ ​ព្រមទាំង​ថត​ជាមួយ​ភ្ញៀវ​នៅ​ការិយាល័យ​ខ្ញុំ​ ​ភាគច្រើន​គាត់​មក​សុំ​សៀវភៅ​ពី​ខ្ញុំ​ ​ហើយ​មិនមែន​ខ្ញុំ​ផ្ញើ​ឬ​ចាត់​គេ​យកទៅ​ជូន​គាត់​ទេ​ ​គឺ​ខ្ញុំ​សុខចិត្ត​អង្គុយ​ចាំចុះ​អត្ថ​លេខា​ជូន​គាត់​ ​ដើម្បី​ជា​ការ​លើកទឹកចិត្ត​ដល់​ពួកគាត់​។​ ​ក្នុង​មួយ​ជីវិត​ខ្ញុំ​ ​ខ្ញុំ​ចំណាយ​ពេល​ច្រើន​ណាស់​ ​ហើយ​ភាគច្រើន​មិនមែន​ចំណាយ​ពេល​លើ​ការងារ​ក្រុមហ៊ុន​ទេ​ ​គឺ​ចំណាយ​ពេល​លើ​ការ​ផលិត​វី​ឌី​អូ​អប់រំ​ ​ចំណាយ​ពេល​លើ​ការ​ផលិត​សៀវភៅ​ ​និង​ចំណាយ​ពេល​លើ​ការងារ​ស​ប្បុ​រ​ធម៌​នេះឯង​៕​

សម្រួលអត្ថបទដោយក្រុមការងារ ឌិ អ៊ីនធ័រខន រ៉ូស្ទ័រ

​

អត្ថបទមុន

ថ្ងៃនេះក្រសួងប្រកាសរកឃើញអ្នកឆ្លងកូវីដ១៩ ចំនួន២នាក់ថ្មី​ទៀត លើជនជាតិចិននិងអាមេរិក

អត្ថបទបន្ទាប់

ចក្រភពអង់គ្លេសធ្លាក់ចូលរណ្ដៅវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច បើធៀបនឹង​រយៈពេល៣ខែដំបូងនៃឆ្នាំនេះ

អត្ថបទបន្ទាប់

ចក្រភពអង់គ្លេសធ្លាក់ចូលរណ្ដៅវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច បើធៀបនឹង​រយៈពេល៣ខែដំបូងនៃឆ្នាំនេះ

ការ​ផ្តាច់​ ​E​B​A​ ​២​០​ភាគរយ​ពី​កម្ពុជា​ចូលជាធរមាន​ហើយ​

អត្ថបទថ្មីៗ

វេជ្ជបណ្ឌិត​ គួ​ច​ ​ម៉េង​លី​ ​ប្រាប់​ពី​មូលហេតុ​បណ្ដាល​ឱ្យ​មាត់​ស្អុយ​អាក្រក់​មិន​បាត់​

January 20, 2021

ឧកញ៉ា​ គួ​ច​ ​ម៉េង​លី​ ​ពន្យល់​ថា​ ​កូន​ឯកោ​ ​និង​បាត់បង់​ឱកាស​ ​ក៏​ដោយសារ​ឪពុក​ម្ដាយ​

January 19, 2021

ឧកញ៉ា គួច ម៉េងលី ផ្ដាំយុវជនកុំទម្លាប់ឆាប់ជឿគេស្លុងពេក ហើយក៏កុំហែកទ្រូងឱ្យក្អែកស៊ី

January 18, 2021

ឧកញ៉ា គួច ម៉េងលី៖ បើហូបម្ហូបក្នុងពិធីមង្គលការនៅសល់ គួរកុំបោះចោល

January 12, 2021

អនុរដ្ឋលេខាធិការ​២​រូប​ ​ត្រូវ​តុលា​ការចោទប្រកាន់​ពី​បទ​ឆបោក​

January 20, 2021
Facebook Youtube

អំពីយើង

គេហទំព័រ​សារព័ត៌មាន​ ​ឌិ​ ​អ៊ីនធ័រខន​ ​រ៉ូស្ទ័រ​ ​បាន​បង្កើត​ឡើង​ក្នុង​ឆ្នាំ២០១៦​ ​ដោយ​ក្រុម​អ្នក​សារព័ត៌មាន​ ​និង​អ្នក​អក្សរសាស្រ្ត​ ដែល​មាន​បទពិសោធ​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​ក្នុង​វិស័យ​សារព័ត៌មាន​ ​សិល្បៈ​ ​អក្សរសិល្បិ៍​ ​និងអក្សរសាស្រ្ត។​

ទំនាក់ទំនង

អគារលេខ ១៤០&២១០ មហាវិថីម៉ៅសេទុង , ខណ្ឌចំការមន , រាជធានីភ្នំពេញ
លេខទូរសព្ទ៖ 023 221 222

© ២០១៩ រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាងដោយ គេហទំព័រ ឌិ អ៊ីនធ័រខន រ៉ូស្ទ័រ | រៀបចំដោយ Website Unit, MJQE

No Result
View All Result
  • ទំព័រដើម
  • ព័ត៌មានជាតិ
    • ជីវិត និងសង្គម
    • សេដ្ឋកិច្ច
    • ទេសចរណ៍
    • កសិកម្ម
    • សិល្បៈ
  • ព័ត៌មានអន្តរជាតិ
  • ព្រឹត្តិការណ៍ប្រចាំថ្ងៃ
    • MJQE
    • Aii
    • AIS
    • សប្បុរសធម៌
  • ទស្សនៈអាជីវកម្ម
  • អប់រំ
    • យុវវ័យ-ការសិក្សា
    • អាហារូបករណ៍
    • បច្ចេកវិទ្យា
    • ទស្សនៈបុគ្គលល្បី
  • សុខភាព
  • កម្សាន្ត
    • កំណាព្យ
    • រឿងខ្លី
    • វប្បធម៌-អារ្យធម៌
    • កីឡា
  • លិខិត​អ្នក​អាន
  • ប្រវត្តិសាស្រ្ត

© ២០១៩ រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាងដោយ គេហទំព័រ ឌិ អ៊ីនធ័រខន រ៉ូស្ទ័រ | រៀបចំដោយ Website Unit, MJQE

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com